Płyta „JaCho” duetu Jachna/Chojnacki jest wynikiem sesji w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy, gdzie Wojciech Jachna i Zbyszek Chojnacki spotkali się studiując. Zarejestrowany materiał to efekt spotkania w przyjacielskiej atmosferze i swobodnego muzykowania przy użyciu elektronicznie preparowanych instrumentów – trąbki i akordeonu. Swobodny przepływ myśli i muzyczny dialog.

Wojciech Jachna – trąbka, flugelhorn, fx
Zbigniew Chojnacki – akordeon, fx

Nagrano w listopadzie 2016 roku w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. Nagranie i mix – Kamil Kęska.
Mastering – Marcin Bociański.
Okładka – Kevin Murf

” Po co zamykać muzykę w ciasnych granicach gatunku? Takie pytanie nasuwa się podczas odtwarzania albumu JaCho. Wojciech Jachna (trąbka) i Zbigniew Chojnacki (akordeon), choć są artystami znanymi z eksperymentalnych projektów, tą produkcją zaskoczą nawet najbardziej otwartych słuchaczy. Panowie skonstruowali niezwykły dźwiękowy kolaż, w którym poszczególne elementy wydają się być całkowicie od siebie odległe, a jednak idealnie do siebie pasują. Przedstawiając autorów, przydzieliłem im po jednym instrumencie, którego perfekcyjne opanowanie plasuje każdego z nich w czołówce krajowych wykonawców. O charakterze tej płyty decyduje jednak przede wszystkim elektronika. Obaj nie mają oporów w sięganiu po możliwości, jakie ona daje, przy czym Chojnacki wprowadza, używając jej, całe spektrum brzmieniowych rozwiązań. Niekiedy trudno wręcz rozpoznać, że muzyk wciąż operuje akordeonem. Mistrzostwo prezentuje choćby na Alfa Centauri, wydobywając z akordeonu odgłosy bliższe zestawowi perkusyjnemu.

Album w warstwie tematycznej nawiązuje do sfer pozaziemskich, a abstrakcyjna oprawa wizualna dodaje mu tajemniczości. To niezwykłe, że tak tradycyjne instrumenty perfekcyjnie odnalazły się w takim klimacie. Chojnacki wprowadza niepokojącą aurę, właściwą zagadkowym aspektom kosmosu, Jachna zaś kreuje atmosferę melancholii, oddając poczucie małości względem jego nieskończoności. Oba tony świetnie ze sobą korespondują, a wspólna improwizacja prowadzi muzyków do bardzo ciekawych rozwiązań. Mamy tym samym kolejny przykład, jak znakomitym środkiem ekspresji w muzyce jest dialog. Zwłaszcza Wojciech Jachna wyrasta na wzorowego rozmówcę. Obok znakomitych nagrań z Ksawerym Wójcińskim, tu poznajemy kolejny już język, który współtworzy.”

Jakub Krukowski, JazzPress